تنهاتر شدن؛ جدایی از بهانه ها

بسم الله الرحمن الرحیم
و بذکرمولانا صاحب الأمر والعصر عج

بعد از مدت ها نشستن و تلاشی برای تنهاتر شدن نکردن، همه ی هست و نیستت، با نشانه ای، و به بهانه ای، بلندت می کند؛ و آن گاه، همان بهانه را هم از تو می گیرد؛ که تنهاتر شوی!
این گرفته شدن آن بهانه، می شود نشانه ای برای گام بعدی تنهاتر شدن؛ و عبور از آن، زمینه ساز بهانه بعدی برای بلند شدن.
و آن بهانه... فی امان الله، و نقطه.
سرِ خط... 
...وقت بسم الله ی دوباره است...

---------------------
این نوشته پاره ایست از مجموعه یادداشت هایی پراکنده درباره رشد. و در این یادداشت ها، تنهاتر شدن سنجش و معیاریست برای رشد.

یا علی

29/9/1389